Ineens ben ik wakker, terwijl ik net nog zo heerlijk lag te slapen. Een blik op de wekker, ’t is halfvier, gelukkig nog lang geen tijd om op te staan. Nog maar eens even lekker omdraaien op de andere zij…

Toe nou, slapen! Maar verdorie, nu lukt het niet meer. Volle blaas en toch te lui om op te staan. Vijf kwartier later is er geen houden meer aan. Even wennen aan de verticale stand en in de donkerte schuifelend onderweg naar de badkamer. De heenweg gaat aardig, de toiletpot wordt ongeschonden bereikt. Op de terugweg in de slaapkamer gaat het fout. Krappe bocht en een ongenadig harde botsing tussen mijn kleine teen en het bed. Hinkend op één been en met de gekwetste voet van het andere been in mijn hand. Een gefluisterd “au, au, au, au” ontsnapt uit mijn keel. Een stem uit het donker vraagt: “Wat doe je?”
“Eh… niks…”

Oh nee, de wekker! En ik sliep net weer! Mijn geroutineerde hand vindt feilloos de weg naar de snoozeknop, waarna ik onmiddellijk weer wegdommel. Voor mijn gevoel nog geen minuut later gaat de wekker alweer. Nog een keer de snoozeknop. Een minuut later wéér de wekker en zacht gemopper naast me. Nu toch maar opstaan en aan de gang.

Blauwe bessen

Beneden in de keuken het vaste ritueel van vaatwasser uitruimen, koffiezetten, fruit schillen voor de fruithap en alvast mijn dagelijkse gebakje voor straks bereiden. Daarvoor trek ik de kom met yoghurt en havermout uit de koelkast en neem in de snelheid per abuis ook de bak met blauwe bessen mee die schuin voor de yoghurtkom stond. Ik weet niet hoeveel blauwe bessen er in een pond zitten, maar ik kan je vertellen dat het er oneindig veel zijn als ze zich over de keukenvloer verspreiden…

Ik laat me niet kennen. Het zal me toch niet overkomen dat ik me door een stelletje blauwe bessen uit het veld laat slaan! Met een geforceerde, doch redelijk succesvolle poging om het humeur op acceptabel niveau te houden, ruim ik de ravage op. En ach, dan is het klusje ook zomaar weer geklaard.

Bobbi ondertussen heeft het proces van opstaan, rommelen in de badkamer, naar beneden komen en het ochtendritueel in de keuken herkend. Ze heeft zich al verplaatst van haar mand naar het matje in de hoek naast de deur en heeft uiterlijk onbewogen met haar kop op de voorpoten de voorbij rollende bessen gadegeslagen. Maar dan is het eindelijk zover en gaan we naar buiten. 

Gegrom

We lopen ons gebruikelijke ochtendrondje. Wel zo handig, zo weten we allebei precies waar we aan toe zijn. Tot aan de hoek gaat alles van een leien dakje. Daarna niet meer. Want daarna lig ik languit op de stoep met in de ene hand nog steeds de riem van Bobbi. Aan het andere uiteinde van de riem vormt Bobbi een grommende kluwen met de witte herder waar we normaalgesproken met een grote boog omheen lopen. Ik krabbel half overeind, ondertussen op handen en voeten Bobbi meesleurend over het voetpad, weg van de herder. De mevrouw van de hond vraagt schaapachtig of het wel gaat. Ik kijk naar mijn twee bloedende handen waar zo de kleine steentjes nog even moeten worden uitgepeuterd en naar de bloedvlek die door mijn broek heen ter hoogte van m’n rechterknie zichtbaar wordt. “Ja hoor, het gaat. Wilt u alstublieft wel uw hond vasthouden in het vervolg?”

Omdat vandaag toch niets gaat zoals het moet, strompelen we de kortste weg naar huis. Wel zo veilig. Thuisgekomen pleur ik Bobbi’s eten in haar bak en lik ik mijn wonden. ’t Is maar goed dat ik vandaag verder de deur niet uit hoef. Om wat achterstallige administratieve klusjes te doen vanachter mijn bureau, zoals ik me heb voorgenomen, lijkt een verstandig idee. En gelukkig, dat gaat voortvarend. In een uurtje heb ik al van alles weggewerkt en staat er nog maar één punt op mijn actielijstje: nieuwe bankpas activeren met de scanner en de oude bankpas doorknippen en weggooien. Fluitje van een cent. Even later loop ik, blij dat de activatie is gelukt, naar beneden om de nieuwe pas in mijn portemonnee te stoppen en de oude eruit te halen. Hop, pas erin, hop, pas eruit en schaar erin. Knip! Daar valt de pas in twee stukken uiteen op de eettafel. Hoe ik eruitzie als ik beteuterd kijk weet ik niet, want dat heb ik nog nooit gezien. Maar dat ik behoorlijk beteuterd kijk naar mijn nieuwe, nog heel lang geldige betaalpas die nu geheel ongeldig in twee stukken op de tafel ligt, weet ik zeker. Hoe kan dat nou? Ik ben toch zeker niet zo stom om het verkeerde pasje door te knippen…?

Verslagen zak ik neer op de eerste de beste stoel. Zoveel pech in nog geen halve dag heb ik lang niet gehad. Vroeger op dit soort dagen kon ik zeggen dat het kwam omdat ik ongesteld was, maar die vlieger gaat allang niet meer op. Ontsteld, dat ben ik wel! Ik besluit om alleen het hoogstnoodzakelijke te doen en zo weinig mogelijk te bewegen totdat het bedtijd is en de dreiging van nog meer onheil op deze onfortuinlijke dag achter me ligt. En wonder boven wonder, dat lukt.

Harig

Opgelucht dat ik de dag zonder verdere kleerscheuren ben doorgekomen, lig ik eindelijk in mijn veilige bedje en is het wegdoezelen al begonnen, totdat…PLOING… mijn hersenen weer aanspringen. VERGETEN!! Vergeten Claudia te feliciteren met haar verjaardag! Dat kan niet, zij is ook altijd heel attent. Ik zit alweer overeind in bed en heb mijn telefoon al van het tafeltje gegrist.

“Hè gelukkig, nog net op tijd, je bent nog steeds jarig, gefeliciteerd! Misschien lees je dit morgen pas, maar ik hoop dat je een gezellige verjaardag hebt gehad!” Nog snel wat emoticons erachter en hups, verzenden. Zo, nu lekker slapen. Ik leg m’n hoofd op het kussen en stap weer op de trein naar dromenland. Tot plots: IEIEIEIEIEIE….. de noodrem… Ik heb m’n appje niet gecontroleerd! Wat als ik nu mijn eeuwenoude fout heb gemaakt, bedenk ik me met schrik. Hop, weer rechtop en opnieuw de telefoon van het tafeltje geplukt.

En ja hoor, te laat. Daar staat het, mét twee blauwe vinkjes achter het bericht:

“Hè gelukkig, nog net op tijd, je bent nog steeds harig, gefeliciteerd! Misschien kees je dit morgen pas, maar ik hoop dat je ook zonder mijn felicitatie een geweldige verhaardag hebt gehad!”

Ik zijg terug in mijn kussen en ga op mijn handen liggen. Nu niet meer bewegen. Morgen hoor ik vast hoe Claudia’s verhaardag is geweest. Dan vertel ik haar van mijn gevaardag.

Nu slapen. En morgen wakker worden in een nieuwe dag.