Valentijn
Hij is mijn allergrootste liefde, al meer dan vijfentwintig jaar. Daar kan niets en niemand tegenop. Vanaf het eerste moment dat ik ‘m zag en hem in zijn helderblauwe ogen keek, was ik verkocht en wist ik dat ik hem nooit meer kwijt wilde.
Je vraagt je af hoe het kan, maar zoiets gebeurt in een fractie van een seconde. Het ontstaan van liefde. In dit geval voor een wezen van een pondje of vier. Best wel flink voor een zeven weken te vroeg geboren knulletje, maar ’t is bijna niks. Nog geen halve zak aardappelen.
Het eerste halfjaar deed ik geen oog dicht. Veel te bang dat er iets met hem zou gebeuren als ik in slaap zou vallen. En als me dat per ongeluk wel overkwam, dan droomde ik dat ik boven op hem lag en hem verpletterde. Dat ik hem liet vallen. Dat ik hem uit het oog verloor en hij verdronk. Van alles. De meest verschrikkelijke dingen.
Het is me gelukt om de schade enigszins te beperken. Ik vergeet liever de keer dat ik het portier van de auto dichtsloeg terwijl zijn handje ertussen zat. De badkamerdeur even doordrukte omdat ik dacht dat het het puntje van de handdoek was dat in de weg zat. De keer dat ik hem net op tijd uit de vijver kon vissen…
Dak
En later, toen de periode aanbrak dat ik moest hopen dat hij niet in zeven sloten tegelijk liep. Dat hij vrienden had waar ik niet zo blij mee was. Ik ben wel eens om halftwee ’s nachts gebeld door de politie. Bent u de moeder van…? Ik hield mijn adem in en mijn hart vast. Kon nauwelijks een ‘ja…?’ uitbrengen. ‘Wij hebben uw zoon zojuist van het dak gehaald van een uitgaansgelegenheid’. Het gevoel van opluchting. De nauwelijks te bedwingen opborrelende slappe lach.
De zorg om mijn kind verdwijnt nooit, maar gelukkig slaap ik inmiddels wel wat beter. We zijn al een tijdje op het punt beland dat hij míj met gemak kan verpletteren. Als hij wil, houdt hij me met één hand omhoog en kijkt ondertussen met zijn andere op zijn mobiel. Hij is groot en sterk en op zijn pootjes terecht. Hij is lief en sociaal. Maakt zijn eigen keuzes en meestal best goed. Hij kent zijn eigen tekortkomingen en valkuilen. Weet wat hij wil en wat hij kan.
En ik ben trots, zó trots. Trots op wie hij is geworden. Mijn zoon. Mijn allergrootste liefde.
Zo mooi!💝
Dankie 😊
Elke keer weer pachtig. Je schrijft echt uit het hart gegrepen. Dank je wel. Ik geniet ervan
Dankjewel Jane, dat doet me goed. ☺️
Ik heb twee van die types. Je angsten als verantwoordelijke zijn herkenbaar. Evenals de constatering dat ouderschap niet stopt als ze de deur uit zijn. Uit liefde loslaten en genieten van de band.
Dat is wat ik probeer te doen Ted. Daarbij is loslaten soms wat lastiger dan genieten van de band…
Zo mooi en zo herkenbaar! De eindeloze liefde voor je zoon❣️
Dankjewel Heleen. De onvoorwaardelijke liefde die je als ouder voelt voor je kind. ’t Is bijzonder en mooi en pijnlijk tegelijk…😉
Zo’n mooi en herkenbaar verhaal.
Je kids zijn je “alles”.
Elke leeftijd maak je je zorgen zelfs als ze zelf ouder zijn.
Ga door met je mooie verhalen schrijven menigeen geniet ervan !
Precies Marcelle. En ja hoor, ik ga mijn best doen! 😁
Heel mooi Sylvia! Zo is het inderdaad!
Heel mooi beschreven! 🌺
Dankjewel Ineke! ☺️
A truly lovely expression of a Mother’s love for her son ! I am sure it is returned to her too !
Indeed it is Lewis! No reason to complain… 😄
Ik moet ff een traantje wegpinken…… kus voor jullie allebei
Och, zo erg? 😉
Kijk Sylvia, dát zijn de columns waarvan zelfs ik stil word.
Bij het zien van de titel ‘Valentijn’ schoot er van alles door mijn hoofd, denkelijk weet je wel wat, maar gaandeweg het lezen kwamen er andere gedachtes naar voren; ook ik heb een zoon…
Tjonge Hans, is het me eindelijk gelukt! 😇