Zes jaar is hij en samen met mama op bezoek bij zijn opa en oma. Een vrolijk ventje en best slim ook. Voor hem op tafel staat een schaaltje met koekjes. Niet zomaar koekjes hoor, het zijn gelukskoekjes! Als je ze openmaakt vind je een klein strookje, met daarop een mooie boodschap geschreven.

Hij houdt van koekjes, hij mag er eentje pakken van de schaal. Glunderend zoekt hij er eentje uit, maakt ‘m open en peutert met nieuwsgierige vingertjes het strookje papier uit elkaar. Hij kan al een beetje lezen en begint enthousiast met de eerste letter: ‘buh’ zegt hij trots, ‘lll’… ‘i…jeh…ij!’ ‘blij’, ‘f’, ‘blijf!’. ‘Blijf is het eerste woord oma! Nu het tweede woord!’
‘Puh’, ‘ò’, ‘sss’, ‘i’, ‘t’, ‘posit’, ‘ie’, ‘f’, ‘positief!’, ‘blijf positief…’.

Zijn net nog zo blije gezichtje is opeens veranderd. Zijn oogjes vullen zich met tranen en zijn lipje trilt. Even begrijpen de volwassenen niet wat er aan de hand is. Opeens heeft zijn moeder het door. ‘Nee lieverd, er is niemand die corona heeft en je hoeft ook niet naar huis. Eigenlijk staat er: blijf altijd de mooie dingen zien, ook al is het nu even niet zo leuk’.

Dit verhaaltje heb ik niet verzonnen, het is echt gebeurd. Ik hoorde het van een vriendin die het had meegemaakt. Hoe triest, dat een mooi woord zo’n akelige betekenis kan krijgen. Zo heeft corona de taal op een wel heel vreemde manier rijker gemaakt.

Prikker

Gelukkig is er ook een andere kant. Twee jaar geleden kende ik de betekenis niet, maar nu was het de gewoonste zaak van de wereld dat ik me laatst bij de GGD-vaccinatielocatie meldde voor mijn ‘booster’. Gewapend met een formulier dat ik van tevoren had moeten invullen, stond ik in een lange rij te wachten tot het mijn beurt was om het in te leveren. Aangekomen bij de mevrouw in het hokje, wilde ik mijn formulier onder haar glazen scherm doorschuiven, maar dat hoefde niet zei ze. Het was voor de prikker, en ze wees naar de opening rechts naast het hokje. Ik stapte door de opening en ging op zoek naar de prikker. Maar al wat ik zag, geen omhoogstekende metalen spies met een scherpe punt waar een hoop formulieren op geprikt waren. Wel een meneer met twee twinkelende ogen boven zijn mondkapje. Aha! De prikker!

‘Dag mevrouw’, zei de prikker. Ik moet het even controleren, bent u echt al boven de vijftig? ‘Jazeker!’, murmelde ik terug van achter mijn mondkapje, ‘al enige tijd.’ ‘Dan heeft u goed voor uzelf gezorgd’, constateerde de prikker en gaf me mijn prik. Een mens is nooit te oud voor een complimentje, dus met prik, een complimentje rijker en een vrolijk gevoel verliet ik de ruimte.

Raar

Even later stond ik met mijn goede gevoel én met mijn auto te wachten voor het stoplicht voor linksaf. Het was druk. Het zou straks nog een toer worden om in te voegen. Plotseling zag ik twee dreigende witte achteruitrijlichten van de BMW voor mij.  In een reflex drukte ik op de toeter, maar het was te laat. De klap die ik had voorzien was een feit, de auto schudde op zijn banden. Een lange man met een vrolijke snuit stapte uit en liep lachend naar mijn auto. Nog enigszins beduusd deed ik mijn raampje naar beneden en hoorde ik hem zeggen: ‘Haha, dat was dom zeg! Ik bedacht dat ik toch maar rechtsaf wilde, want ik had geen zin in die file naar links. Alles oké?’
En ach, dat was ik eigenlijk wel, het had een stuk minder gekund. Ik stapte uit en samen namen we de schade op. Die was er niet. Raar maar waar…

En zo kom ik aan een positief einde van mijn verhaaltje. Ik denk dat ik zo even een afzakkertje ga halen bij het grandcafé, want dat mag weer. Bitterballetje erbij, heerlijk. Wat is het leven toch mooi!