Grote paniek. Ze rent, ze rent voor haar leven! Met achter zich aan vier grote kerels, die haar nu wel heel dicht zijn genaderd. Eentje heeft haar bijna te pakken, het scheelt een veertje, maar ze geeft niet op. Luid snaterend, met een verfrommeld verenpak vervolgt ze haar weg. Zelfs haar snel heen en weer deinende kontje ziet er paniekerig uit…

Met vereende krachten proberen die lafaarden het dappere ding te pakken te krijgen en ik wens alleen maar hartstochtelijk dat het ze niet gaat lukken. De afloop hoef ik niet te weten. Het is de natuur, maar verkrachte eenden kijken is nu eenmaal niet iets wat ik op een vredige, vroege ochtend in gedachten heb.

Fluitdeuntje

Ik loop door. Verbeeld ik het me, of zijn de beginnende geluiden van een zonnige zaterdag in de lente anders dan op andere dagen? In de verte hoor ik het gehamer van een vroege klusser, een blaffende hond, overal om me heen zingen vogels hun liedjes in allerlei toonaarden. Achter me nadert een rammelende fiets. Zijn berijder is een jongen van een jaar of tien in voetbaltenue onderweg naar het voetbalveld. Plotseling dringen nu ook de verre aanmoedigingsflarden van vaders en moeders langs de lijn tot me door. Uit het steekraampje op de eerste verdieping van een huis dat ik passeer, ontsnapt een vrolijk fluitdeuntje van iemand die de nacht van zich afspoelt. Grappig, hoe een klein geluksgevoel zomaar even vanuit het niets naar binnen kan piepen…

 Ik parkeer Bobbi voor het raam van de supermarkt, zodat ik goed zicht op haar heb en loop met hetzelfde blije gevoel naar binnen. Behalve het winkelpersoneel dat ijverig de vakken vult, is er nog bijna niemand te bekennen. Heerlijk. Al keutelend leg ik de boodschappen voor het eten van vanavond in mijn mandje. Alleen nog even de sesamolie en dan ben ik klaar.

Soul

En daar sta ik dan. Voor het vak van de olie. Te kijken naar een groot gapend gat waar de zonnebloemolie hoort te staan. Heel, heel even was ik het kwijt, maar nu is het terug in volle glorie. De oorlog in Oekraïne. Het gevoel van de angst en de verschrikkingen daar neemt weer bezit. Ik zucht eens even diep, raap mezelf bij elkaar en loop verder. 

Bij de kassa zie ik de blik van Bobbi door het raam. Ze heeft me allang gespot.  Het enige wat voor haar telt is dat ik terugkom en dat we samen onze weg vervolgen. Als ik naar buiten kom staat ze al kwispelend klaar.

Op de terugweg bij de kruising staat een auto te wachten totdat hij de weg op kan. We lopen erachter langs en ik lees ‘Kia Soul’. De vrouw achter het stuur beweegt mee op het ritme van ‘I heard it through the grapevine’ dat uit de auto schalt. Hoe kan het ook anders als je een auto hebt met die naam. Het doet me even glimlachen. Zodra het kan, draait de vrouw in haar Kia resoluut de weg op en neemt Marvin Gaye met zich mee.

Ik ook, want Marvins stem heeft zich in mijn hoofd geplant. Oh I heard it through the grapevine, Oh I’m just about to lose my mind, Honey, honey yeah…Thuisgekomen krijgt Bobbi eindelijk haar eten en pak ik de boodschappen uit.

Verdorie. Ben ik de sesamolie vergeten…