Beng!
Vanaf het allereerste moment dat ik het nieuwe kantoorpand betrad, wist ik het. Het was niet de vraag óf het zou gebeuren, maar wanneer. Maar dat het na een maand al zover zou zijn, had ik niet vermoed.
In de wandelgangen hoorde ik het al van collega’s, het was hen bijna overkomen, maar ’t was op het nippertje goed gegaan. Eigenlijk wist ik toen al dat ík het kalf zou zijn dat zou verdrinken …
Ik heb het van mijn moeder, zij had het ook. Als het gevaar in potentie aanwezig was, dan overkwam het haar. Zo zat ik als zestienjarig meisje op een drukke zaterdag achter de kassa, toen ik plots een overweldigende knal hoorde en meteen daarna een geluid dat ik niet zomaar kon thuisbrengen. Twee geluiden uit het niets, die je hersenen eerst moeten verwerken voordat ze begrijpen wat ze hebben gehoord. Ik keek over mijn schouder, en daar lag mijn moeder midden in een berg van glas. Roerloos. Het enige wat bewoog was het bloed dat uit een gapende snee in haar scheenbeen stroomde. “Daar ligt mijn moeder!” zei ik niet begrijpend tegen de klant die ik op dat moment aan het helpen was. En weg was ik.
Wat sinds het bestaan van de supermarkt nog nooit was gebeurd, gebeurde haar. Ze was iets te voortvarend op de deur afgelopen, die daardoor net te weinig tijd had gehad om open te gaan… Gelukkig was het voornamelijk de schrik geweest die ze moest verwerken en bleek er, behalve aan haar been, niet zoveel aan de hand. Het was nog even een toer om haar zonder verdere beschadigingen uit de berg te graven en bij de dokter te krijgen, maar toen dat klaar was kon ik weer vrolijk verder achter de kassa.
Weekend
Twee weken na vrijdag de dertiende ben ik de laatste die weggaat. Is de koffiemachine uit? Zijn alle ramen dicht? Alle lampen uit? In de eerste grote ruimte met de zes flexplekken is het licht uit, maar ik zie door de doorloop naar de andere ruimte dat de lampen daar nog branden en loop erheen…
BENG!!!
En dan even niets. Wat is er gebeurd? Ik sta nog. Mijn hoofd, mijn hoofd, wat is er met mijn hoofd?! Ik sla mijn handen voor mijn gezicht en loop gekromd door de ruimte.
Puttedeputtedeput! Puttedeputtedeputtedeputtedeput! Al lopend dringt het tot me door. De deur was dicht. De glazen deur, die anders altijd open staat, was dicht. In dezelfde kromme houding met mijn handen voor mijn neus loop ik de gang op en naar het ladeblok waarvan ik weet dat daar de gele stickers in liggen. Mijn hoofd doet pijn. En mijn neus! Jeetje, mijn neus! Ik loop terug met de stickers in mijn hand en plak twee stickers op de ellendige deur. Dat is voor een volgende keer, voor het volgende slachtoffer, dat hopelijk nu niet meer valt.
Neusverbreding
Eigenlijk wil ik het uitstellen, maar dat kan niet eeuwig. Ik moet toch weten of ik nog een neus heb. Ik haal mijn handen weg van mijn gezicht en zie bloed. In het toilet dient zich het moment van de waarheid aan. Ik kom overeind. Kijk in de spiegel. Ik heb nog een neus. En wat voor een. Een kokkerd! Eentje waar je u tegen zegt! Gratis neusverbreding? Gewoon even tegen een glazen deur aan lopen.
De wond valt mee, het bloedt een beetje maar niet erg. Ik plak er een pleister op voor de zekerheid en verlaat met geschonden aangezicht het pand. In de auto onderweg naar huis heb ik het gevoel dat iedereen naar me kijkt en thuisgekomen is het niet anders. Daar is iemand die zijn lachen probeert in te houden.
“Wil je wel gaan?” Ja natuurlijk! Ze heeft vast de hele dag in de keuken gestaan, dat zeggen we niet af. Onderweg in de auto krijg ik de vraag of ie niet gebroken is. “Er zit een bobbel op. Voel eens even…?”
Ik voel braaf aan mijn neus. Knijp erin, schud ‘m heen en weer en duw ‘m op en neer. Nee, ik denk het niet. Maar ik wil het ook niet weten, we zien het morgen wel.
En nu is het morgen. Heerlijk gegeten gisteravond en best genoten. Nog een vaag hoofdpijntje, dus mijn sportochtendje toch even overgeslagen. Verder mag ik niet klagen, ik heb goede hoop dat mijn neus uiteindelijk weer zal slinken tot zijn normale proporties. De nu pimpelpaars wordende ooghoeken en idem wallen zullen vast ook weer verdwijnen. En ach, ik heb er een schrijfsel aan overgehouden…
Vandaag en morgen nog maar even rustig aan. En maandag op het werk meteen aan de slag met het dempen van de put. Iemand zal het moeten doen… 
De zwelling was na een aantal dagen nog steeds niet weg en mijn neus bleef er uitzien alsof ik regelrecht uit de boksarena kwam. Na een bezoekje aan de huisarts en uiteindelijk aan de KNO-arts bleek na anderhalve week dat de neus toch was gebroken. Meteen de volgende dag onder narcose geopereerd en met een neuskapje op weer naar huis. Op het moment dat ik dit schrijf weet ik nog niet of de operatie is gelukt en of ik mijn neus weer als mijn ouwe getrouwe neus zal herkennen… 🤥
Wil je weten hoe dit verhaal verder ging? Klik hieronder dan even op ‘volgende’.
Hey Sylvia,
Precies hetzelfde gehad met een glazen deur in een kantoorpand in den Haag. Niet berekend op de snelheid waarmee ik loop. Hele hoop bloed, BHV erbij en inderdaad een kokkerd terwijl die van mij al erg groot is van zichzelf. Erg pijnlijk, sterkte. Gr henk
Ha Henk, dank je wel! Fijn te weten dat er lotgenoten zijn…😉
En direct aan een ander denken zodat hij of zij niet hetzelfde overkomt. Het siert je! Nu maar hopen dat je neus niet verkleurd naar pimpelpaars.
Duim je voor me? 😉
Oei dat ziet er heftig uit sterkte
Dank je wel Ina. Dat komt goed hoor!
Ach lieverd, sterkte en beterschap.
Mooi geschreven. Ik geniet elke keer van je schrijven. Liefs en een kus van Bert en mij.
Ah, lief Jane… ☺️
Vreselijk niet, zulke onnozele ongelukken. Een maand geleden ben ik ’s avonds ook hard tegen een glazen deur aan gelopen. Sindsdien een zenuw in de nek in de knel. Gaat wel weer over, maar vooral de stommiteit van het geval ergert me.
Beterschap!
Zeg dat wel, ’t is zo knullig! Jij ook beterschap, een beknelde zenuw is geen kattenpis…
Vreselijj Syl maar je hebt geluk gehad, geen gebroken neus😜 heerlijk verhaal. Trouwens, ik heb mn stiftanden zo uit mn voorkant gelopen…. Uiteindelijk ook mazzel want kreeg ik mooiere implantaten. Mooi weekend
Nou je ’t zegt… ik weet het nog! Je bent nóg knapper uit de strijd gekomen…
Hoi Sylvia,
Wat een mooi verhaal heb je er weer van gemaakt! Wel herkenbaar 😬 gelukkig je neus niet gebroken idd!
Hoi Irene, ik kom er inderdaad achter dat veel mensen een soortgelijke situatie hebben meegemaakt. ’t Is een schrale troost… 😉
Sylvia, mede namens alle collega’s: bedankt voor de waarschuwing. Ik zal maandag een kopje koffie voor je verzorgen, zodat jij je geschonden gelaat wat rust kunt geven.
Kijk, daar hebben we wat aan! 👍😄
Tjé Syl, ben jij dan toch de eerste die tegen de glazen deur is gelopen, wat een pech en dan ook nog z’n dikke 🤥. Hoop dat het ondertussen weer wat beter gaat. Wel genoten van je leuke verhaal😄
Ja hoor, elke dag een stukje beter. En mijn gezicht laat inmiddels een leuk palet van verschillende kleuren zien 🙂
Yo Syl, mooi maar heftig verhaal. Dat had ook anders kunnen aflopen.
Eigenlijk is het geen goede uitvinding….. deuren die in niets op deuren lijken.
Beterschap trouwens !!
Dankie Fred, het gaat wel weer goed hoor! Maar je hebt gelijk, het had heel wat minder kunnen aflopen. Er kwam vandaag ook een voorbeeld voorbij van iemand met een slagaderlijke bloeding… 😳
Jeetje Syl!
Gelukkig is het goed afgelopen! Beterschap!
Ik moest direct aan mijn moeder denken die met scootmobiel en al door de glazen deuren van de Rabobank denderde. Allemaal glas en moeders in paniek helemaal te trillen en werkelijk waar niemand kwam achter de balie vandaan om haar te helpen! Een oude meneer heeft m’n moeder toen gekalmeerd……
Ach, ach, je arme moedertje… Toch zijn het ook dit soort verhalen die blijven hangen. En hoe ongelukkig de situatie eigenlijk is, het heeft ook weer iets hilarisch. Ik zie het helemaal voor me… 😅
Een ongelukkige ervaring, maar een mooi verhaal. Ik hoop dat jij en je neus snel weer de oude zijn…
Dank je wel Fop, het gaat de goede kant op 🙂
Nou ja zeg, je zou toch denken dat de glazen deuren inmiddels passé zijn…
Meermaals in mijn (nog steeds) haastige leven tegen glazen deuren aan geknald, maar altijd met mijn voorhoofd en/of knie en eenmaal met mijn grote teen, die dan ook op jouw neus leek.
Maar goed, wederom is hier aangetoond dat het nog steeds slecht is gesteld met al die betweterige medici, die er dus anderhalve week voor nodig hebben om vast te stellen dat je neus was gebroken. En tja, dan is er méér nodig dan een simpele ‘handmatige’ correctie.
Hoe dan ook, is alles weer normaal op je verjaardag?
En dan moet ik toch even denken aan mijn oma met vier jaar lagere school en haar spreekwoorden die immer rijkelijk waren voorzien van contaminaties en andere Rotterdamsche kronkels: “wie zijn neus schendt, schendt zijn aangelaat”…
Dikke kus van Hans
Hihi, aangelaat… dit kende ik nog niet 😆
Trouwens, “Nieuwe kantoorpand…”? Zat je voorheen ook al in een kantoorpand en ben je verhuisd of bedoel je “nieuw” in de zin van dat je een nieuwe baan hebt?
Nee hoor. Geen nieuwe baan, maar verhuisd naar een nieuw pand.