Afdeling A22, daar moet ik me melden. “Goedemiddag”, zeggen de mevrouwen achter de balie vriendelijk in koor.
Daarnet ben ik onder het bord ‘Gynaecologie’ door gelopen. Het dringt tot me door dat dat eigenlijk wel een beetje eigenaardig is als je voor een neusoperatie komt.“Goedemiddag, ik kom voor een operatie aan mijn neus, maar is dat wel helemaal goed doorgekomen? Ik wil liever niet met een andere correctie het ziekenhuis verlaten.”
De dames lachen in koor. “Nee hoor mevrouw, dat komt goed. We hebben op deze afdeling een bed voor u vrij. De verpleegkundige die u zal begeleiden, komt er zo aan.”

En ja hoor, daar is ze al. Ze neemt me mee naar een ziekenhuiskamer met vier bedden, bed nummertje twee is voor mij. Aan de overkant zit een meisje op een stoel naast haar bed. Ik laat mijn stoel links liggen en kies voor het bed. Het meisje is zenuwachtig, dat zie ik. Ze is hier voor een operatie aan haar keelamandelen en ziet ertegenop. We babbelen haar tijd vol, totdat de verpleegster binnenkomt en de gordijnen rond het bed van het meisje dichttrekt. Ze mag zich helemaal uitkleden hoor ik, en het operatieschort dat op haar bed ligt, aantrekken. Even later schuift het meisje op haar bed voorbij, met achter zich de verpleegster die het bed duwt. Ze verdwijnen samen door de deur.

Operatieschort

Op mijn bed ligt ook een operatieschort in een kleur blauw die me goed staat. Mooi meegenomen. Ik leg ‘m op mijn voeten, ze zijn koud. Na een uurtje lezen in mijn meegebrachte boek val ik in slaap. Ik word wakker van de stem van de verpleegster die me vertelt dat ik me mag omkleden. Als dat is gebeurd, klapt ze de rekken van mijn bed omhoog zodat ik er niet uitspring, en rol ook ik soepeltjes de gang op. Wel gek om gerold te worden als je heel goed kunt lopen. Ik heb de neiging om eruit te springen en mee te duwen. Maar ja, die rekken hè?!

Aangekomen in de holding (zo heet dat, weet ik nu) word ik opgevangen door een nieuwe verpleegkundige die me zal voorbereiden op de operatie. Ze meet mijn bloeddruk, vraagt of ik medicijnen gebruik, of ik ergens allergisch voor ben en of ik wel eens eerder ben geopereerd. Nee, nee en ja. Maar die ja, daar weet ik niets meer van. Dat betrof een spoedkeizersnede toen ik eerst weeënopwekkers had gekregen en daarna weeënremmers, waardoor ik hyperventilerend de narcose inging. Toen ik daaruit wakker werd was ik gedrogeerd door de morfine en had ik opeens een baby.

Gelukkig is dit andere koek. Ik heb besloten om alles bewust mee te maken. Eerder vandaag appte een vriendin die zei dat ze narcose heerlijk vindt. Ik neem me voor er ook op die manier in te gaan.

Infuus

Maar eerst is er de anesthesist, en daarna de verpleegster met haar grote infuusnaald. Ze kijkt zorgelijk. Naar haar naald en naar de aderen in mijn hand. Of ik mijn hand snel open en dicht wil doen, zodat de aderen opzwellen, want dan kan ze het beter zien. De naald verdwijnt in mijn hand, ik zie hem in zijn geheel zitten onder mijn huid, nét naast de ader. Poging één mislukt. Ze zegt dat ik dunne aderen heb, daarom is het lastig. Ze trekt de naald terug, terwijl haar collega klaarstaat met een dik opgevouwen gaasje om de wond dicht te drukken. Poging twee dan maar, in mijn andere hand. Dit keer lijkt het goed te gaan, want de verpleegkundige zegt: “Ja, nu gaat ie…”… “O nee, toch niet. Kijk, er komt een bobbel…”. Gelukkig is daar weer haar collega met een tweede gaasje en de helpende hand. Als de naald ook weer uit die hand is getrokken, kijken ze elkaar aan: “Paul halen?”  

Paul

Even later verschijnt Paul ten tonele. Paul is kaal, draagt een oorringetje en zegt met een Amsterdams accent: “Die wijven kunnen er ook niks van”, terwijl hij me een schalkse knipoog geeft en mijn arm grijpt. Even later prijkt de infuusnaald parmantig aan de binnenkant van mijn elleboog. Op naar de o.k!

Daar staat het doktersteam al klaar en mag ik mezelf van het bed overhevelen op de operatietafel. En dat is lekker! Had ik het de hele tijd koud, nu voel ik een aangename warmte onder mijn hele lichaam. Laat mij hier voorlopig maar liggen! De kno-arts houdt een korte toespraak met een hete aardappel in zijn mond, zegt dat hij z’n best zal doen, en wenst me welterusten. Dat laat ik me geen twee keer zeggen, kom maar op! Ik krijg het narcosekapje op, ruik een vreemde geur en…

“Mevrouw, u mag wakker worden.” Ik vind dat wel jammer, maar open toch maar braaf mijn ogen. Ik lig weer in de holding, die nu opeens recovery heet. De verpleegster van de mislukte prikpogingen kijkt me stralend aan: “De operatie is achter de rug hoor, u hebt weer een rechte neus!”.

In mijn ooghoeken zie ik Paul voorbijlopen, zijn dienst zit erop. Hij zwaait even vrolijk naar zijn collega’s en verdwijnt door de deur. Vrijdag is zijn laatste werkdag vertelt de verpleegster, hij gaat met pensioen. Hij wil gaan klussen en motorrijden. Hij wil het niet, maar ze hebben toch een klein afscheid voor hem geregeld. Dat heeft ie wel verdiend.

Terug

Terug op de kamer zie ik het meisje weer, ditmaal zonder keelamandelen. Ik zeg tegen haar dat ik niet tegen haar ga praten, omdat ze anders terugpraat en dat doet zeer. Ze glimlacht dankbaar. Tien minuutjes later wordt ze opgehaald door haar moeder en haar vriend met wie ze over een maand gaat samenwonen. We zwaaien naar elkaar als ze langs mijn bed loopt. Dag meisje, sterkte!

Gelukkig is ze al weg als ik mijn boterhammetjes krijg. Ik had haar niet de ogen uit willen steken. Zelden heb ik zo genoten van een boterham als nu. Het brood, de ham en de kaas komen uit de fabriek, maar na een dag zonder eten smaken ze als gebakjes. En thuis wacht de ovenschotel die ik vanmorgen kwijlend heb klaargemaakt. Het leven is goed…