“We hebben bezoek!” klinkt het uit de kamer. Ik hou van bezoek, dus ik snel van de badkamer naar de kamer. Och, daar zit hij. Klein en koud op de kille tegelvloer. Verdwaasd. Net zat hij nog in het natte ochtendgras en het volgende moment in een omgeving die hij nog niet eerder zag. Oog in oog met drie monsters; twee op twee poten en eentje op vier. Van ons heeft hij niets te vrezen, maar dat weet hij niet. In heel Frankrijk zijn ze dol op zijn neefjes, maar dan het liefst doormidden met de billen in de pan. Ik loop naar hem toe en pak hem voorzichtig op. Koud kriebelt hij in mijn hand. Lekker.

Het doet me denken aan vroeger, in de tijd dat we gewapend met een weckfles en een visnetje op zoek gingen naar kikkerdril. Toen ik het verschil tussen een pad en een kikker nog niet kende en zonder uitzondering alle door mij geredde kikkers en padden in het dichtstbijzijnde water kiepte. Nu weet ik beter, padden leven op het land.

Voordat hij mag weghoppen naar zijn eigen habitat, zet ik ‘m nog even op het vochtige tuintafeltje voor een fotomomentje. Hij is te mooi om zo te laten gaan. Zijn wrattige huid is als de dauwdruppels op de tafel. Hij lijkt het te weten en blijft nog even charmant zitten voor de foto. Dan mag hij van mijn hand in het gras en hop, weg is hij. Dag schattepad!

Even later zitten we aan hetzelfde tafeltje met ons ontbijtje in de vroege ochtendzon. Te genieten van het weidse uitzicht en het gratis ochtendconcert dat voor ons wordt verzorgd. Nu is het nog koud, maar we weten dat de zon ons spoedig zal verwarmen. Zo mag elke dag beginnen…