Zet mij in een restaurant neer, duw me een menukaart voor de neus en je bent een halfuur verder. Ik kan niet kiezen. Er is niets wat ik niet lust, ik ben overal nieuwsgierig naar en zou alles willen proeven. Daarom ben ik altijd blij met een kleine kaart, want dan is de keuze kleiner en hebben mijn tafelgenoten minder lang gelegenheid om ongeduldig te worden. Daar heb ik baat bij, want ik houd van een fijne sfeer. Wat ook helpt, is als er dingen op de kaart staan die ik uit principe niet eet. Kikkerbillen bijvoorbeeld, of kalfsvlees, of foie gras. Da’s niet zo moeilijk, die vallen meteen van de kaart. Lastiger wordt het bijvoorbeeld met avocado. Eigenlijk zou ik die waterslurper en bossenkapper ook niet moeten eten, maar ja, hij is wél gezond! Én lekker! Én weliswaar milieubelastend, maar nog altijd minder dan een stukje vlees. Keuzes, keuzes…

Toekomst

Toch heb ik honderd keer liever keuzestress in een restaurant dan in het stemhokje. Dat heeft natuurlijk ook te maken met de zeer nabije toekomst die voorziet in een heerlijke maaltijd als de keuze eenmaal is gemaakt. In het stemhokje is dat anders. De keuze die je daar maakt, maak je niet alleen voor jezelf. Die maak je voor je kinderen en je kleinkinderen. Voor de natuur. Het klimaat. Voor Moeder Aarde. Want als het met haar niet goed gaat, waar blijven onze kinderen dan?

Vandaag is het zover. Ik moet stemmen. Wie niet stemt, mag niet meepraten.  Ik heb de keuze voor me uitgeschoven, maar wachten kan niet meer. Maar stemmen op wie dan toch, in godsnaam?! Het is een schrale troost dat ik niet alleen sta, ik hoor bij die tweeënvijftig procent van de mensen die het op de vooravond van de verkiezing nog steeds niet wisten. Alleen dat cijfer zegt al genoeg, er heerst verwarring. Nog niet eerder was ik bij een verkiezing zo in verwarring als nu. En nog niet eerder vond ik het zo afschuwelijk als nu. Hoe mensen als vijanden tegenover elkaar staan, elkaar holle verwijten toeroepend. Hoe boos ze zijn en er zelfs van lijken te genieten. Boos zijn om het boos zijn. Zonder verbinding te willen en op zoek te gaan naar een oplossing. Ik vind het doodeng…

Hoeveel simpeler was het vroeger, toen ik achttien was en voor de eerste keer mocht stemmen. Toen kon je kiezen tussen rechts, midden en links en stemde je gewoon wat je vader niet stemde. Maar hoe moet het nu dan?!

Strategie

Tijd voor een strategie. De menukaartenstrategie. Gewoon zorgen dat er zo weinig mogelijk overblijft om uit te kiezen. We beginnen met de foie gras, de kikkerbilletjes en het kalfsvlees, zijnde de partijen van de boze mensen. Die duw ik moeiteloos van de lijst, daar hebben we niks aan. Maar dan?! Met pijn in het hart verwijder ik samen met wat andere partijen, ook die ene die altijd maar bovenaan prijkt als ik weer eens een kieswijzer heb ingevuld. Maar ik kan nu eenmaal niet kiezen voor een partij die tegen het recht op abortus is. Volgende. Daar gaan de partijen die zich drukker maken om de economie en hoe ze goed kunnen oogsten, dan om de natuur en het klimaat. Zo, dat ruimt lekker op. Nog drie over.

Opgelucht en met mijn rijtje van drie in het hoofd ga ik fluitend naar het stembureau. Ik hoop dat het op dat moment net even rustig is. Zodat ik op mijn gemak met mijn ogen dicht het rode potlood kan laten vallen. De eerste van de drie waar mijn potlood terechtkomt krijgt mijn stem.  Want ik kan nu eenmaal niet kiezen…