Hè, hè! Het heeft even geduurd, maar ze heeft een plekje gevonden dat aan de eisen voldoet. Het gras is niet te kort. Check. Het gras is niet te lang. Check. Niet te dicht bij het pad. Check. Er liggen geen restanten van soortgenoten. Check.  

Nu zorgen dat ze niet meer wordt afgeleid, zodat het ritueel tot een bevredigend einde kan worden gebracht. En daar gaat ie. Het eerste rondje wordt ingezet. Steeds sneller en sneller draait Bobbi om haar as, totdat de drol naar buiten komt en door de middelpuntvliedende kracht in stukken breekt. Als ze klaar is ligt er een mooie heksenkring van bruine boleten. Als je niet zou opletten, zou je er zo in trappen.

Tijdens het ritueel heb ik alvast het groene plastic zakje dat ik uit de overal in de gemeente aanwezige drollenvangbak heb getrokken, in gereedheid gebracht. Dat betekent dat mijn hand zich reeds als grijper in het plastic zakje bevindt. Ondertussen vliegen de grassprieten in de rondte, omdat Bobbi’s achterpoten nog even druk bezig zijn met de sluitingsceremonie. Maar dan is het toch zover en kan ik de boleten een voor een met mijn grijper omvatten. Dat vergt enige behendigheid, want de al opgeraapte exemplaren dreigen uit het zakje te ontsnappen bij het grijpen van elke nieuwe boleet. Maar het lukt. Ik heb nu een warme zak in mijn handen, die gesloten moet worden door de punten voorzichtig naar elkaar toe te brengen zonder dat er enige inhoud naar buiten komt. Als dat gelukt is, kan de knoop erop. De poepzakjesontwerper heeft overal aan gedacht en de uiteinden extra lang gemaakt, waardoor ik mijn weg kan vervolgen met een zwierig aan mijn wijsvinger bungelend poepzakje.

Warme hap

Het leven van een hondenbezitter gaat niet over rozen en zéker niet over viooltjes. We moeten op zoek naar de dichtstbijzijnde drollenvangbak en die is natuurlijk net weer helemaal uit de richting. Een andere optie is om de gevulde zak mee te nemen naar huis en de warme hap aldaar in de grijze kliko te deponeren waar hij lekker kan na geuren. Hmm… ook niet echt aantrekkelijk. We laten ‘m gewoon achter naast het pad, wel zo gemakkelijk.  

WAT?!! Nee natuurlijk doen we dat niet. Bobbi en ik zijn netjes opgevoed. Wij gooien namelijk nooit plastic in de natuur. En ook als we in het boerenland zijn, laten we de drollen niet liggen. Want we willen graag dat die zwangere koe van een gezond kalfje bevalt. Dan maar een heel lang aan de wijsvinger slingerend poepzakje…

Vanwege het poepzakje kan ik mijn wijsvinger eventjes niet opsteken, dus denk die er even bij. Hondenpoepzakjes mogen nooit bij het GFT-afval worden gedeponeerd, ook niet als de zakjes biologisch afbreekbaar zijn. Hondenpoep bevat namelijk vaak eitjes van parasieten, die bij het composteren niet doodgaan. En daar wordt niemand blij van. Dus hoppa! Met een grote slinger, in de grijze kliko (zonder vinger).

Wil je nog weten waar die zwangere koe nu opeens vandaan komt? Klik dan nog even door.